In the vast expanse of the Mediterranean Sea, a haunting question lingers: “What happens to the bodies of migrants who die during their risky journey?” The answer is a sad reality; when they reach land, there are standard, impersonal, cold, and inefficient procedures. These bodies, each holding untold stories, are given a number that connects to their grave. But behind this seemingly usual process lies a deep tragedy and complexity in the migration routes across the Mediterranean.
“In search for a safer life”
Since 2014, there have been 28,260 recorded cases of missing migrants in the Mediterranean Sea, which hosts three distinct migration routes; the Eastern, Western, and the deadliest of all, the Central.
The Central Mediterranean route stands as the deadliest migration route globally, with over 17,000 deaths and disappearances recorded by the Missing Migrant Project (MMP) since 2014. The remains of more than 12,000 people have been lost at sea on this route alone. Yet, it is likely that many more deaths remain unrecorded.
These numbers highlight the need to tackle the complexities of migration and join forces against the human cost of this crisis. “Journey of Resilience” not only tells Angelo Milazzo’s story, a Sicilian policeman with unique ways of comforting the grieving. It also serves as a strong call for empathy, understanding, and collective action in challenging times.
In Syrië woedt al ruim een decennium een conflict dat begon uit onvrede voor de tekorten die er heerste in het land. De regering werd afgezet en groeperingen als Al Qaida en Islamitische Staat (IS) kwamen aan de macht.
De verdeeldheid in het land en de verschillen tussen een democratie en de groeperingen die steeds extremistischer werden, groeide uit tot een burgeroorlog. Kampen gingen met elkaar op de vuist wat resulteerde in een gigantische vluchtelingenstroom naar onder meer Europa.
Nu het al een tijdje rustig is in Syrië laait de discussie op tussen mensenrechtenorganisaties als Amnesty International en landen die vluchtelingen opvangen over het wel of niet uitzetten van Syrische vluchtelingen. De een vindt namelijk dat het al veilig is om vluchtelingen terug te sturen en de ander beweert het tegendeel.
Afgelopen week publiceerde Amnesty International meerdere stukken waarin zij beweerde dat het voor veel vluchtelingen nog niet veilig is in Syrië. Zij meenden dat vele vluchtelingen bij terugkomst gemarteld worden, vermist raken of zelfs gedood worden.
Naar aanleiding van deze publicaties ging redacteur Stanzen Jelsma in gesprek met Fadih Haddad, een Syrische vluchteling en Nikolaos van Dam, voormalig Nederlands diplomaat en Syrië-deskundige. Om zo achter nieuwe standpunten, meningen en feiten te komen.
In Alkmaar protesteren vele horecaondernemers voor het heropenen van de terrassen. Als verslaggever ben ik bij dit protest en zal ik life verslag doen van de situatie.
Je kan er tegenwoordig bijna niet meer omheen, de mobiele telefoon.
Hoewel er aan sociale media veel voordelen zit, zoals het contact maken met mensen over heel de wereld, zij er toch ook de nodige nadelen. Jongeren zitten uren te scrollen, vergelijken zich continu met anderen en raken het contact met de aarde kwijt.
Toch zijn er ook mensen die tegen de stroom van sociale media inzwemmen.
David Goovaerts is 20 jaar, hij studeert aan de koningstheateracademie in Den Bosch, gebruikt al zijn hele leven geen sociale media.
Hoewel tegenwoordig bijna alles op ons mobieltje plaatsvindt, kan David nog prima zonder sociale media. Zo komt hij op plekken waar hij nog nooit geweest is, besteed hij veel tijd aan muziek en geniet hij volop van het leven. Wel ziet David tot zijn teleurstelling dat jongeren het contact met de aarde en elkaar verliezen “ik zie dat jongeren minder snel contact maken met elkaar en ook het contact met de aarde kwijtraken”.
Dus loont sociale media nog wel?
Of is het niet tijd om dat mobieltje wat vaker neer te leggen en meer met elkaar in gesprek te gaan.
Beluister de reportage hieronder.
Het klinkt simpel: ga meer uren werken als je door de inflatie minder geld overhoudt. Maar veel jonge mensen koesteren juist een korte werkweek. Maar dit is precies waar de jonge generatie het niet meer mee eens is. Waar voorheen geld de voornaamste drijfveer is, staat geluk en meer vrije tijd nu bovenaan het wensenlijstje.
Geld is niet alles, maar als de gasrekening de pan uit rijst en de boodschappen in de papieren lopen, is het toch handig om meer inkomen te hebben. Zo ziet ook Jordy Meekes dit terug. Meer uren werken kan helpen om de koopkracht op peil te houden. Zeker bij jongeren die nog niet de zorg hebben voor kinderen of hun ouders. Alleen is het de vraag of de jonge werkers dit wel willen.
Dit is ook terug te zien aan de beroepsbevolking. In de leeftijdsgroep van 20-25 jaar werkt een groot deel in deeltijd. Om precies te zijn: van de 941.000 jonge werknemers in die categorie werken er 570.000 in deeltijd. 337.000 van hen werkt zelfs minder dan twintig uur per week. Een verklaring is dat in deze leeftijdsgroep nog veel studenten zitten, maar ook in de leeftijdsgroep 25-30 jaar kiest ook ruim een derde van de werkenden voor een deeltijdbaan.
Emma Agricola is met haar 23 jaar één van de jongste Inclusie- & Diversiteit Professionals van Nederland. Emma, geboren op het randje van de millennial-generation gen Z, gebruikt haar wetenschappelijke achtergrond (via de studie Bestuurskunde en Gender- & Sexuality studies) om zich verder in het vraagstuk te verdiepen. Ook heeft zij werkervaring opgedaan, via haar baan als Inclusion- & Diversity-officer bij Van Lanschot Kempen. Emma combineert haar kennis en werkervaring in haar bedrijf INCLUSYOUNG, dat gespecialiseerd is in het behouden van jong binnen een organisatie. Zij ziet als geen ander de leegstroom bij fulltime banen. De hoge werkdruk en de prestatiedruk vanuit de maatschappij is volgens haar een legitieme oorzaak van.
Emma gaat in De Wat Loont?-Cast, hier verder op in. Ook zal zij stilstaan bij de mentaliteitsverandering onder deze generatie.
De stikstofcrisis is sinds kort een veelbesproken onderwerp. Het probleem is alleen al zo oud, dat je het een momenteel een crisis in slow motion zou kunnen noemen. Desondanks bleef de intensive veemarkt groeien, konden PAS-vergunningen niet worden verstrekt en mochten er, vanwege een te hoog percentage schadelijke stikstof in de atmosfeer, geen woningen meer worden gebouwd.
Al jarenlang vertrekken duizenden jongeren naar derdewereldlanden om daar te helpen in bijvoorbeeld weeshuizen. Vaak doen deze jongeren dit met goede bedoelingen en het gevoel om de wereld een stukje beter te maken. Echter doet dit ‘weeshuistoerisme’, zoals kinderrechten organisaties als Better Care Network Netherlands, Defence for Children en Warchild dit noemen, meer slecht dan goed.